این سه سیستم هیراگانا، کاتاکانا و کانجی نام دارند. اگر به نظر می رسد طاقت فرسا، نگران نباشید! یادگیری هیراگانا و کاتاکانا به اندازه کافی آسان است - و اگر به سفر به ژاپن فکر می کنید یا به یادگیری و آموزش زبان ژاپنی اولیه فکر می کنید کمک بزرگی خواهد بود. یادگیری کانجی کمی پیچیده تر است.
جای تعجب نیست که انگلیسی به عنوان یکی از پیچیده ترین زبان های جهان در نظر گرفته می شود (به طور جدی، ژاپنی آسان است). هجاهای کمتر به این معنی است که شما کلمات را تمام می کنید. احتمالاً به همین دلیل است که زبان ژاپنی تعداد زیادی متجانس دارد، اما به همین دلیل است که کلمات ژاپنی طولانی تر هستند و هجاهای بیشتری در آنها وجود دارد. از آنجایی که صامت های بالا در یک مکان تلفظ می شوند، این چیزی است که به زبان مادری ژاپنی اجازه می دهد خیلی سریع صحبت کند.
ژاپنی تنها زبان اصلی است که وابستگی ژنتیکی آن مشخص نیست. فرضیه این که زبان ژاپنی به کره ای بر می گردد قوی ترین فرضیه ممکن است، اما فرضیه های دیگری نیز مطرح شده اند. برخی تلاش می‌کنند ژاپنی را به گروه‌های زبانی جنوب آسیا مانند آسترونزی، استرالیاآسیایی و خانواده تبتی-برمنی از زبان‌های چینی-تبتی مرتبط کنند. در آغاز نیمه دوم قرن بیستم، تلاش ها بیشتر بر ریشه های زبان ژاپنی متمرکز بود تا وابستگی ژنتیکی آن را بیابند.
سوابق مکتوب ژاپنی مربوط به قرن هشتم است که قدیمی ترین آنها کوجیکی است. اگر تاریخ این زبان به دو قسمت تقسیم شود، این تقسیم بندی بین قرن های 12 و 16 رخ می دهد، زمانی که زبان بیشتر ویژگی های ژاپنی قدیم خود را از دست داد و ویژگی های زبان مدرن را به دست آورد.
زبان ژاپنی، زبانی که حدود 125 میلیون نفر در جزایر ژاپن از جمله ریوکیوس به آن صحبت می کنند. تنها زبان دیگر مجمع الجزایر ژاپن آینو است که اکنون تنها تعداد انگشت شماری از مردم هوکایدو به آن صحبت می کنند. ژاپنی ارتباط نزدیکی با هیچ زبان دیگری ندارد، اگرچه برخی از محققان اکنون یک خویشاوندی ژنتیکی دور با کره را و حتی ارتباط دورتر با زبان‌های آلتایی را پیدا کردند. ژاپنی برای اولین بار در قرن هشتم پس از میلاد تایید شد، زمانی که حروف چینی میانه صرفاً به دلیل ارزش آوایی آنها برای نوشتن کلمات بومی ژاپنی استفاده می شد. ژاپنی انبار عظیمی از وام‌واژه‌های چینی میانه را حفظ می‌کند که با آوایی بومی سازگار شده‌اند.